Encümen-i Şuara Topluluğu

Encümen-i Şuara Topluluğu, 19. yüzyıl eski şiir zevkini devam ettirmeyi amaçlamış şairler topluluğudur. Bazı edebiyat araştırmacıları tarafından Türk edebiyatının ilk edebî grubu kabul edilir.[1] Leskofçalı Galip topluluğun başkanı konumundadır.

Tanzimat sonrası yeni bir edebiyat anlayışıyla eserler ortaya konulurken Encümen-i Şuara’nın üyeleri tarafından eski edebiyat, özellikle 17. yy divan şairleri takip ediliyordu. 1861 yılında Hersekli Arif Hikmet'in Laleli, Çukurçeşme’deki evinde hemen hemen her hafta Salı günleri toplanan sanatçılar, bu toplantıları yaklaşık bir yıl düzenlediler. Başlıca üyeler topluluğun reisi Leskofçalı Galip, ev sahibi Hersekli Arif Hikmet, Yenişehirli Avni, Halet Bey, Recaizade Celal Bey, Manastırlı Hoca Naili Efendi, Osman Şems, Lebib Efendi ve Kazım Paşa'dır. Sonraları Tanzimat Birinci Dönem sanatçıları arasında yer alan ve eski şiire karşı tavır alan Namık Kemal ve Ziya Paşa da gençliklerinde bu topluluğun toplantılarına katılmıştır. Toplantılarda sanatçıların şiirlerini okuma görevi, gür sesinden ötürü topluluğun en genç üyesi Namık Kemal’e verilirdi.[1]

Topluluktaki şairlerin ortak özellikleri soy ve memuriyet gibi nedenlerle Rumeli ile bağlarının bulunması; hemen hepsinin devlet memuru olması; hemen hepsinin bir tarikat mensubu olması; Fuzulî, Nef’i, Nâilî ve Fêhim-i Kadîm gibi divan edebiyat şairlerini örnek almaları ve 19. yüzyılın güncel meselelerine eserlerinde yer vermeleri idi.[1].

Topluluk bazı şahsi nedenler ve tayinler nedeni ile 1862 ortalarında dağılmaya başladı.