Bağlılık (psikoloji)

Bağlılık kuramı psikolojisinde bağlılık, birisinin yanında bulunan kişinin -örneğin annesi gibi- çeşitli davranış sistemlerindeki etkinliğinin muhtemel sonucudur.[1] Büyüme çağındaki birinin başka birinin yanında olması ile birlikte bir "bağlılık" davranışı, dönemi ve süreci olduğu kuramı ilk olarak 1956’da İngiliz gelişim psikoloğu John Bowlby tarafından geliştirildi.

Bağlılık kuramı, çocuk ile ona bakan kişi arasında gelişen bağ ve bunun sonucunda çocukta ortaya çıkan kendisi ile ilgili kavram ve sosyal dünya hakkındaki görüşlerinin gelişmesiyle ilgilenir. Bağlılık kuramının ilk resmî tanımı olan Bowlby'nin kuramı (1969, 1973, 1980), evrimsel-etolojik bir yaklaşımdır (Ainsworth et al., 1978). Bu görüşe göre bebeklerin bağlılık davranışları, belirgin ve hedeflere göre düzenlenen bir davranış sistemiyle kontrol edilir. Bu sistemin hedefi, çocuğun büyüten ve besleyen erişkinin yanında olmasını, güvenliğini ve hayatta kalmasını sağlamaktır. (Bowlby, 1969).