Otoriteryanizm

Otoriteryanizmin tek bir konsensüs tanımı yoktur, ancak Freedom House'un yıllık Dünya Özgürlüğü raporu dahil olmak üzere birkaç yıllık ölçüm denenmektedir.

Şu anda (veya sık sık) otoriter olarak nitelendirilen devletlerin örneklerinin kapsamlı olmayan bir listesi aşağıdadır:

State	Zaman periyodu	Yönetici grup veya kişi	Notlar
Angola	1975–	Halkın Angola'nın Kurtuluşu Hareketi	[3]
Azerbaycan	1993–	Yeni Azerbaycan Partisi	[4]
Bahreyn	1746–	Halife Hanedanı	[5]
Belarus	1994–	Alexander Lukashenko	[6][7][8][9][10]
Sırp Cumhuriyeti	2006–	Milorad Dodik	[11][12][13]
Burundi	2005–	Pierre Nkurunziza	[14]
Kamboçya	1985–	Hun Sen	[15][16]
Kamerun	1982–	Paul Biya	[17][18]
Çad	1990–	Idriss Déby	[19]
Çin	1949–	Çin Komünist Partisi	“Bazı akademisyenler Çin sistemini 'parçalanmış bir otoriterlik' (Lieberthal), 'müzakere edilmiş bir devlet' veya 'danışma otoriter rejimi' olarak nitelendirdiler” John Kennedy'nin (2018) araştırmasına göre, yüksek öğrenim gören Çinli vatandaşlar yerel seçimlere daha az katılma eğilimindedir ve yalnızca zorunlu eğitime sahip olanlara kıyasla daha düşük demokratik değerlere sahiptir.[20]
Kongo Cumhuriyeti	1979–	Denis Sassou Nguesso	[21]
Küba	1959–	Küba Komunist Partisi	[22]
Mısır	2014–	Abdülfettah es-Sisi	[23]
Ekvator Ginesi	1979–	Teodoro Obiang Nguema Mbasogo	[24]
Eritre	1993–	Isaias Afewerki	[25]
Etiyopya	1991–	Etiyopya Halkının Devrimci Demokratik Cephesi	[26]
Gabon	1961–	Gabon Demokrat Partisi	[27]
Macaristan	2010–	Viktor Orbán	Son zamanlarda liberalizme daha çok yöneldi[28][29][30]
İran	1981–	Ruhollah Khomeini ve Ali Khamenei	[31] Linz, 2000 yılında "totaliterliğin ideolojik eğilimini otoriterizmin sınırlı çoğulculuğu ile birleştirdiği ve farklı politika ve görevlileri savunan adayların sık sık yenildiği için İran rejimini mevcut tipolojiye sığdırmanın zor olduğunu" yazdı.[32]
Ürdün	1946–	Haşim Hanedanı	[33]
Kazakistan	1990–	Nur Otan	[17]
Laos	1975–	Lao Halkın Devrimci Partisi	[34]
Fas	1957–	Alevî Hanedanı	[33][35][36]
Karadağ	1990–	Karadağ Sosyalistleri Demokratik Partisi	[37][38][39][40][41]
Kuzey Kore	1947–	Kim Hanedanı ve Kore İşçi Partisi	[42]
Umman	1970–	Bu Said Hanedanı	[43]
Filistin	1964–2006	Filistin Kurtuluş Örgütü	[44]
	2006–	Hamas
Katar	1971–	Sani Hanedanı	[45]
Rusya	1999–	Vladimir Putin yönetiminde Birleşik Rusya	(bkz. daha fazlası için Putinizm) Otoriter eğilimlere sahiptir ve bazıları tarafından "gerçekten otoriterizmin ve yönetilen demokrasinin bir karışımı" olarak tanımlanır."[46][47][48]
Ruanda	2000–	Paul Kagame	[49]
Suudi Arabistan	1744–	Suud Hanedanı	[50]
Sırbistan	2012–	Aleksandar Vučić yönetiminde Sırp İlerleme Partisi	[51][52][53][54]
Singapur	1965–	Halk Hareketi Partisi	[55][56]
Güney Sudan	2011–	Salva Kiir Mayardit yönetiminde Sudan Halk Kurtuluş Hareketi	[57]
Suriye	1963–	Baas rejimi ve Esad ailesi	[58]
Tacikistan	1994–	Emomali Rahmon	[59]
Türkiye	2003–	Recep Tayyip Erdoğan yönetiminde Adalet ve Kalkınma Partisi	“Rekabetçi otoriter rejim” olarak tanımlanmaktadır.[60]
Türkmenistan	1991–	Türkmenistan Demokratik Partisi	[61]
Birleşik Arap Emirlikleri	1972–	Birleşik Arap Emirlikleri kraliyet aileleri	[62][63]
Uganda	1964–		[64]
Özbekistan	1989–	Özbekistan Liberal Demokrat Partisi	[65][66][67]
Venezuela	1999–	Nicolás Maduro yönetiminde Venezuela Birleşik Sosyalist Partisi	[68]
Vietnam	1976–	Vietnam Komünist Partisi	[69]